บทที่ 7 ตอนที่ 7
“ใส่ยากจริง แป๊บนะ”
“เอ่อ... พอแล้วล่ะค่ะ เตยใส่ต่อเอง...” หล่อนยกมือขึ้นจะช่วยเขาใส่ต่างหู แต่เขาปัดมือของหล่อนทิ้ง และเอาปลายจมูกโด่งมาชนแก้มนวลซ้ำ
“อุ๊ยยย...”
“โทษที มืดน่ะ ไม่ทันระวัง”
เขาพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ตรงกันข้ามกับหล่อนที่แทบเป็นลมอยู่แล้ว
“โอเค... เสร็จแล้ว...”
หล่อนรีบถลันตัวลุกขึ้นยืนทันควัน และถอยหลังออกห่าง ซึ่งเขาที่หยัดกายยืนขึ้นในเวลาพร้อมๆ กันก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ ซึ่งแรงกระชากของเขาทำให้กายสาวเซถลาเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างอย่างไม่มีทางเลือก
“นี่ยังไม่ขอบคุณฉันเลยนะ”
“เอ่อ...”
หล่อนถูกเขารวบร่างเอาไว้แนบอก ใบหน้าหล่อจัดโน้มต่ำลงมาใกล้ ใกล้มากจนหล่อนใจคอไม่ดี
“คุณ... อเล็ก...”
เขาฉีกยิ้มน่ามอง ปากร้อนจัดค่อยๆ คืบคลานเข้ามาหาเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“มาทำอะไรกันมืดๆ ตรงนี้คะ”
เสียงไม่พอใจของเจนจิราดังขึ้น และมันก็ทำให้หล่อนตื่นจากฝันหวานทันควัน
“คุณเจน...”
หล่อนรีบถอยหลังออกห่างจากร่างของอเล็กซิส หน้าตาซีดเผือด เพราะหวาดกลัว แม้จะรู้ดีว่าเจนจิราไม่กล้าออกฤทธิ์ออกเดชต่อหน้าอเล็กซิสก็ตาม
“น้องเจนออกมาทำไมครับ”
“แล้วพี่อเล็กล่ะคะ ออกมาทำอะไรตรงนี้”
เจนจิราเดินเข้ามาสอดแขนเล็กของตัวเองรัดลำแขนกำยำของอเล็กซิสเอาไว้ แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
เตยหอมก้มหน้ากล่าวลา ก่อนจะรีบปลีกตัวเดินจากไป โดยมีสายตาอาฆาตของเจนจิราตามติดไปไม่ต่างจากเงา
“พี่ออกมาสูบบุหรี่น่ะ แล้วก็เจอเตยหอมเข้าพอดี”
“แม่นี่ชอบออกมาอ่อยลูกชายคนสวนค่ะ”
เจนจิรารีบใส่ร้ายเตยหอม ก่อนจะชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่ออเล็กซิสดึงแขนออกไปจากการเกาะกุมของหล่อน
“เตยหอมทำต่างหูหล่นหายน่ะ เธอก็เลยออกมาหา”
“เหรอคะ” หล่อนอดกระแทกเสียงไม่ได้
“ครับ”
อเล็กซิสก้าวเดินกลับเข้ามาภายในตัวคฤหาสน์ โดยมีเจนจิราเดินตามมาติดๆ
“ผู้ใหญ่กำลังคุยกันเรื่องงานแต่งงานของเราสองคนค่ะ”
“ครับ”
“เจนดีใจนะคะที่เราสองคนจะได้แต่งงานกันในเร็วๆ นี้”
คนที่ก้าวเอาก้าวเอาไม่ยอมรอ ชะงักเท้ากึกทันควัน และหันกลับไปมองคนพูด
“น้องเจนหมายความว่ายังไงครับ”
เจนจิรายิ้มหวาน เดินเข้ามาเกาะแขนของอเล็กซิส “ก็ผู้ใหญ่กำลังจะเลื่อนงานแต่งของเราสองคนให้เร็วขึ้นไงล่ะคะ”
“จะเร็วขึ้นได้ยังไงกันครับ ก็ในเมื่อน้องเจนยังเรียนไม่จบเลย อีกตั้งสองสามปีไม่ใช่เหรอครับ”
“แหม ไม่รู้อีกกี่ปีต่างหากค่ะ เจนสอบไม่ค่อยผ่าน เจนคิดว่า เจนจะลาออก แล้วมาเป็นแม่บ้านให้พี่อเล็กแทนค่ะ”
“อย่าดีกว่าครับ ยังไงการศึกษาก็สำคัญกับคนเรามากกว่าการแต่งงาน”
“แต่สำหรับเจน มีผัวสำคัญกว่าค่ะ”
อเล็กซิสมองผู้หญิงที่พยายามเอานมถูไถแขนตนเองด้วยความอัศจรรย์ใจ
แม่ของเขาย้ำนักย้ำหนาว่าเจนจิราเป็นผู้หญิงเรียบร้อย นิสัยดี แถมยังประพฤติตัวดีไม่มีด่างพร้อย แต่จากที่เห็นเจ้าหล่อนแสดงกับเขามาหลายครั้ง หล่อนน่าจะเสียซิงไปตั้งแต่อายุสิบสองแล้วมั้ง
“เอ่อ... เจนหมายถึง... เจนอยากดูแลพี่อเล็กในฐานะภรรยาน่ะค่ะ” เจนจิรารีบแก้ตัวเมื่อเห็นอเล็กซิสมองมาด้วยสายตาแปลกๆ
อเล็กซิสดึงแขนของเจนจิราออกจากแขนของตัวเอง ก่อนจะรีบเอ่ยขอตัว
“พี่ขอตัวไปคุยกับคุณแม่ก่อนนะครับ พี่อยากรู้ว่าเราต้องเลื่อนงานแต่งเข้ามาจริงหรือเปล่า”
“จริงแท้แน่นอนค่ะ”
เขาฝืนยิ้มให้กับเจนจิรา ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องโถงกว้างที่มารดานั่งอยู่ด้วยความร้อนใจ
“อ้าว พ่ออเล็กมาพอดีเลย”
เขาหย่อนกายลงนั่งข้างๆ มารดา ก่อนจะเอ่ยถามโดยไม่คิดจะอ้อมค้อม
“คุณแม่จะเลื่อนงานแต่งงานระหว่างผมกับน้องเจนให้เร็วขึ้นหรือครับ”
“อ้าว รู้แล้วเหรอลูก”
“น้องเจนบอกผมครับ”
เจสสิก้ายิ้มกว้าง “ดูท่าทางลูกของแม่แล้ว กำลังดีใจจนเนื้อเต้นเลยใช่ไหมล่ะ”
หน้าของเขาเครียดขนาดนี้ มารดายังคิดว่าเขากำลังดีใจได้ยังไงกันนะ
“ผมต้องการกำหนดเดิมครับ”
“อย่างอแงสิลูกรัก ผู้หญิงอย่างหนูเจนน่ะหาไม่ได้แล้วนะในโลกใบนี้ ทั้งเรียบร้อย ทั้งนิสัยดี แถมเรื่องผู้ชายก็ไม่เคยมีให้ด่างพร้อยเลยด้วย”
“แต่น้องเจนยังเรียนไม่จบ และผมก็ยังไม่พร้อมครับ”
“ไม่เอาน่าลูกรัก อย่าขัดใจแม่แบบนี้สิ แต่งตอนนี้ หรือว่าแต่งตอนไหนมันก็ต้องแต่งเหมือนกันนั่นแหละลูก เชื่อแม่เถอะ แต่งๆ ไปซะ แม่จะได้สบายใจ”
“คุณแม่สบายใจ แต่ผมทุกข์ใจนะครับ”
“ไม่เห็นมีอะไรจะต้องทุกข์ใจเลยนี่พ่ออเล็ก หนูเจนทั้งสวย ทั้งน่ารัก ลูกน่ะเป็นผู้ชายที่โชคดีมากเลยรู้ไหม”
“แต่ผมไม่ได้รักเธอครับ”
“อยู่ๆ กันไปก็รักกันเองนั่นแหละน่า เชื่อแม่เถอะนะ”
อเล็กซิสกระแทกลมออกจากปากแรงๆ อย่างหงุดหงิด มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากหลายครั้ง
“โอเค ผมแต่งเลยก็ได้ครับ แต่ถ้าคนดีของคุณแม่ไม่ได้ซิงเหมือนราคาคุย ผมจะหย่าทันที”
เจสสิก้าหัวเราะร่วน “แหม เอาเรื่องนี้มาต่อรองกับแม่เชียวนะพ่ออเล็ก ไหนว่าไม่สนใจพรหมจรรย์ของผู้หญิงไงล่ะลูก”
“ผมไม่ได้ไยดีเยื่อนรกพวกนั้นหรอกครับ แต่คุณแม่คุยเองไม่ใช่เหรอครับว่าน้องเจนเรียบร้อยอย่างนั้นเรียบร้อยอย่างนี้ แถมยังอ่อนต่อโลกอีก ก็คอยดูกันสิว่าจะซิงอย่างที่คุณแม่โม้เอาไว้หรือเปล่า”
